Na de smadelijke nederlaag tegen Spimill moesten we 2 keer met 5-0 winnen. Helaas raakte Peter geblesseerd en Chris in een vormcrisis. Rob en Bert deden wat je hoopt dat een invaller doet, een potje winnen. De dubbels gingen in onwennigheid verloren. Twee keer 3-2 verlies en een nette maar teleurstellende tweede plaats. Voor een psychiater is hier geen werk, Dick. Het komt allemaal door eigen schuld en toedoen, en de kwaliteiten van de tegenstander, al denk ik daar vlak na een verloren partij anders over.

Niet honderd procent.

Na de eergisteren gespeelde laatste wedstrijd van dit seizoen heb ik mij gewaagd aan een terugblik, met als doel om te analyseren hoe het allemaal zo gekomen is.
Bij nader inzien bleek dat niet bijster verstandig want het noodlot slaat dan bij mij weer onmiddellijk toe. En waar je dan weer op kunt wachten: zware depressies! Ik had het kunnen weten.
TOV 6, het elite team, dat gedragen wordt door Caroline en mij eindigt doorgaans in de hogere regionen van de zesde klasse. De tweede of derde plaats blijken de laatste jaren voor ons heel normaal, ja zelfs vanzelfsprekend te zijn geweest.
Wij hebben er altijd bewust voor gewaakt om nooit als eerste te eindigen in de poule, omdat promoveren ons om moverende redenen niet erg aanspreekt. Dreigt het wel eens die kant op te gaan dan spelen wij gewoon even ‘duikbootje’. Dat is een spelletje dat ik iedereen kan aanraden die liever eerste wordt in een lagere poule dan laatste in een hogere klasse.
En oom te voorkomen dat de tegenstander dit door heeft volgt hier de gouden tip: je neemt gewoon je batje tijdelijk in de andere hand en dan zul je zien dat je vrij gemakkelijk verliest zonder dat het de tegenstander opvalt. Raak je te ver achter, dan gewoon weer batje in de andere hand. Heel simpel, nietwaar?!
Kijkend naar de eindstand van dit seizoen, dan blijkt overduidelijk dat ik - dankzij mijn grenzeloze naïviteit - iets te vaak het batje van de ene in de andere hand heb gegooid. Op een gegeven moment ga je zo iets gewoon lekker vinden en lust je er wel pap van!
Dit had tot gevolg dat wij vier keer met 0-5 hebben verloren, te weten tegen Scylla, Rijnsoever en de Treffers. Het eindresultaat is dat wij als een na laatste zij geëindigd, te weten met één punt boven Spinmill.
Alhoewel ik Caroline hoger inschat dan mij zelf gebied de eerlijkheid mij toch wel om te erkennen dat wij beiden niet helemaal honderd procent zijn. Waar de accenten liggen tussen ons laat ik in hert midden; dat mogen de buitenstaanders zelf beoordelen.
In dit verband is het wel prettig dat ik mij er van bewust ben dat mijn psychater beroepsgeheim heeft…
Wat mij daarentegen wel enigszins beangstigt is dat Major Tom dat niet heeft, dus mocht hij uit de school klappen dat gaan we wel voor gaas!
Op het gevaar af dat mijn imago (en mogelijk ook dat van Caroline) een forse deuk gaat oplopen voel ik mij toch enigszins verplicht om - zij het dan enigszins cryptisch - weer te geven wat de optelsom van onze percentages is: 39! De onderlinge verdeling blijft strikt geheim.
Niet doorvertellen!

Dick Verbeek

He, he, eindelijk hebben we (tov team 6) een wedstrijd gewonnen!!
Ikzelf heb het idee, dat ik sindsdien we (uitstekende) training krijgen, het met mij kwa tafeltennis, alleen maar bergafwaarts gaat, wat ik on begrijpelijk vind overigens!!
DOCOS 13 was in dit geval de (on)gelukkige tegenstander!!
Wat eerst nog heel gezellig met een bakkie koffie en een druiper (!!!!!) begon, eindigde in een soort van klein drama voor de Leienaren!!
Aangezien wij het enige team waren, die thuis speelden, deden wij ons uiterste best, voor ons trouwens weinig inspanning, om het gezellig te hebben/houden!!!!
Wat een druiper betekend hoef ik voor onze lezers hoogst waarschijnlijk niet uit te leggen, maar het was wat je noemt een Leids “grapje”!!!
Rrrrrrrrria bedoelde gewoon een drrrrrrrrrrrruipneus natuurrrrrrrrrrrrlijk!!!!
Afijn, om een lang verhaal kort te maken. We hadden een avondvullend programma, aangezien we bijna alles in vijven hebben gespeeld, dus hadden we wel waar voor ons geld!!
Daarbij gevoegd nog eens dat overrrrrrheerrrrrrrrrrrlijke Leidse dialect, dan kan mijn avond niet meer stuk!!!
Uitslag 4-1, en DOCOS, tot volgend jaarrrrrrrrrrr

Rally.
Als liefhebber van klassieke auto’s hoeft niemand mij in dit verband uit te leggen waar het woord rally voor staat.
Maar sinds ik inmiddels al weer een aantal jaren op hoog niveau excelleer in de tafeltennissport, is de tweede betekenis mij ook meer dan duidelijk geworden.
Wikipedia omschrijft het woord rally in de sport als volgt:

Een rally is in het (tafel)tennis en het badminton een reeks van slagen eindigend in een punt. Een rally begint met de opslag door één van beide spelers, waarop de tegenstander de bal retourneert. De rally eindigt als het punt door één van beide spelers is gewonnen, hetzij door een eigen winner, hetzij door een fout van de tegenstander.

Onthoud vooral even het begrip: ‘een reeks van slagen’, want daar gaan we het nog even over hebben.
Voorheen waren de potjes tegen Rijnsoever voor Caroline en mij te omschrijven als ‘appeltje-eitje’, maar daar is sinds het laatste treffen wel enigszins verandering in gekomen om er maar eens een lekker eufemisme tegenaan te gooien.
De tegenstanders waren weer dezelfde heren van vorig seizoen, die ons toen ook finaal in de pan hebben gehakt. Dat zijn overigens de twee zelfde heren die toen beweerden slechts een paar maanden geleden te zijn begonnen met tafeltennis.
Aan trouwe lezers hoef ik niet meer uit te leggen hoe Caroline zulke wedstrijdjes ervaart. Haar fysieke verticale voetenwerk (in de volksmond stampen genaamd), het op de grond smijten van haar batje, gecombineerd met haar verbale ‘vaardigheden’ brengen de feestvreugde tot een ongekend hoogtepunt, en dat dan natuurlijk zaalbreed….
Het stampen is doorgaans een bekend repeterend fenomeen met weinig variatie.
Dit in tegenstelling tot het verbale onderdeel van haar performance dat varieert van: ‘Niet DOEHOEN Caroline!’ tot: ‘Dit is GEEN tafeltennis!’
Het is het vermelden waard dat zij - dankzij haar vergaande creativiteit in deze -sinds afgelopen donderdagavond een nieuw onderdeel aan haar palet van amusement heeft toegevoegd.
Werkelijk even doordacht als vindingrijk besloot zij om een balletje op ooghoogte rechtdoor vlak langs het hoofd van haar tegenstander de lanceren met een snelheid waar Max Verstappen jaloers op zou zijn.
Ik had de eer op dat moment als teller/scheids te fungeren, waardoor op mijn tere schouders de verantwoording rustte om haar tot de orde te roepen. Dankzij mijn gebrek aan objectiviteit bleef het echter bij een gele kaart met een rood randje…

Ik kan wel enigszins begrip opbrengen voor de lichte irritatie van Caroline, want het spel van beide heren had tot gevolg dat het tot geen enkele rally is gekomen, noch bij Caroline en noch bij mij.
Het bleek dat de mannen zich de laatste maanden volledig hebben toegelegd op de service. Gezien mijn enorme ervaring in deze sport weet ik als geen ander dat je met de service heel veel punten binnen kan halen, maar ik weiger daar echter aan mee te doen. Maar laten we eerlijk zijn, het ziet er toch niet uit!: Iemand gaat scheef naast de tafel staan, het hoofd komt nog maar net boven de tafel uit,de mondhoek trekt helemaal naar één kant, de ogen tollen als knikkers in de oogklassen, het batje verdwijnt onder de oksel, de andere arm hangt als verlamd voor de buik en dan komt het batje weer te voorschijn vanuit de oksel met een spastische draaiende, schier asymmetrische parabolische schuifbeweging.
Ik heb dan telkens het gevoel dat ik het AED-apparaat van de wand moet trekken omdat iemand voornemens is er tussenuit te piepen…
Het resultaat van deze paralympische vertoning behoef geen uitleg:
Géén rally’s volgens de normen van Wikipedia en met 0-5 konden wij weer vertrekken richting Noordwijk.
Ik heb van de Intensive care begrepen dat Caroline weer herstellende is.
Dick Verbeek