451 berichten.
Een Freudiaanse verschrijving dat je vergeet je eigen naam op te nemen in een wedstrijdverslag.
Vandaag opende TOV andermaal de poorten voor de Koningsspelen van de Noordwijkse basisscholen. In 3 sessies lieten we 58 kinderen kennis maken met tafeltennis volgens de principes van TableStars. Er moest een circuit van 5 stations worden afgelegd dat bestond uit balletje hoog houden, krant mikken, balletje tegen de muur, paraplu mikken en samenspel. Onder begeleiding van Diana, Elly, Wim, Géneviève, Rob en een leerling van de sportklas van de Northgo had iedereen veel plezier. Chris opende en sloot, de leerlingen bedankten de begeleiding met applaus, en dat doe ik hier nog een keer: 👍. Volgend jaar weer, met als doel TOV op de Noordwijkse kaart.
Met de tweede plaats is voor TOV 3 des keizers baard binnen. Tegen Vriendenschaar uit Gouda werd het afgelopen dinsdag andermaal 3-2 in het voordeel van TOV. Peter liet zich van zijn sterkste kant zien, bleef rustig en uitgekookt spelen, en bracht Edwin zijn tweede nederlaag toe; in 3en nog wel. Het dubbel werd gewonnen met overmacht. Patrick, pas twee winstpartijen, deed het veel beter dan in Noordwijk en bracht Peter aan de rand van de afgrond, maar de 5e game was weer appeltje eitje. Aan de wanprestatie van maken we geen woorden vuil. Al met al, gemakkelijk 2e waar promotie haalbaar was.
Beginners?.
Het is me wel eens eerder overkomen dat ik moed haast niet kon opbrengen om aan een stukje te beginnen over een gespeelde wedstrijd, maar deze keer was het wel heel erg met me!
Het is dat ik Caroline had beloofd dat op me te nemen omdat zij het afgelopen weekend haar 80-jarig huwelijksfeest met Theo zou gaan vieren op de Veluwe. Dus toch maar met lood in de schoenen begonnen aan deze prozaïsche martelgang.
Dankzij mijn psychiater heb ik mij inmiddels eigen gemaakt om - in geval van in aantocht zijnde zware depressies - toch zoveel mogelijk te proberen analytisch te blijven denken. Dat laatste behoort niet tot mijn sterkste eigenschappen maar de drang tot overleven heeft mij toch zo weer ver gekregen.
Ik weet niet of het alleen aan mij ligt of dat het ook andere topspelers wel eens is overkomen dat je tegenstanders ontmoet waarbij je al vóór het inspelen al het idee hebt dat het een makkie wordt en je eenvoudig met 5-0 weer thuis komt.
Ik had dat in ieder geval wel toen Caroline en ik afgelopen donderdagavond de kantine van Rijnsoever binnen kwamen.
Mijn superioriteitsgevoel werd nog versterkt door het feit dat de thuiswedstrijd van enkele weken geleden werd gewonnen met 5-0. De eerlijkheid gebied mij wel te vermelden dat die wedstrijd werd gespeeld door onze invallers Jaap en Arnold Sr., aangezien wij beiden verhinderd waren.
Tijdens de kennismaking vertelden beide heren bij de koffie dat ze dit seizoen voor het eerst speelden, dus ik dacht aha!: nu gaat zeker het nekkie er helemaal af bij beiden, zodat wij onze tweede plaats op de ranglijst zouden kunnen handhaven. Zij stonden immers op de derde plaats.
Het inspelen tegen Willem bevestigde mijn idee dat ik makkelijk zou kunnen winnen omdat hij wat stuntelig alleen hoge ballen sloeg. En je voelt hem al aankomen: vanaf de eerste game alleen maar onhoudbare services met zóveel effect dat ik naar beide tafels links en rechts in totaal143 keer “let!” heb moeten roepen. Dus de eerste jaren hoef ik mijn gezicht daar ook niet meer te laten zien. Geen enkele rally gespeeld en na drie games was het ‘einde oefening’. Mijn boosheid had niet te maken met het feit dat ik had verloren, maar dat ik het niet kon geloven dat die Willem pas dit seizoen is gaan tafeltennissen!
Alhoewel Caroline mij nog aanwijzingen gaf wat te doen met zijn service, overkwam haar het zelfde en ook in drie games. Hoepel asjeblieft op met je: ‘Pas dit seizoen begonnen met tafeltennis’!!
De tweede tegenstander speelde iets prettiger, maar had die Aziatische gewoonte om de bal vier en een halve meter op te gooien en dan met de pennengreep zijn service te beginnen. Zo een bal is dan ruim anderhalve minuut onderweg alvorens die zijn batje raakt en dat is lastig timen voor een ADHD-er met weinig geduld zo als ik. Ook dit avontuur eindigde zowel voor Caroline als mij in een driesetter.
Het zal geen verrassing zijn dat het dubbel ook in drieën in het gelovige eerlijke vissersdorp is achtergebleven.
De reden dat ik niet heb gerept over het gedrag van mijn partner, die bij achterstand doorgaans nog al kan stampvoeten, vind zijn oorzaak in het feit dat de vloer bij Rijnsoever erg zacht en geluiddempend is. Ook dat het batje van Caroline ineens’ en ‘zomaar’ op de grond lag deed zij af met: Oh, die was uit mijn hand gevallen.
Haar constante kreten naar de tegenstanders als: ‘Dit is geen spel!’ en ‘dit is geen tafeltennis!’ valt wat mij betreft onder het hoofdstuk ‘jeugdig enthousiasme’.
Insiders weten echter wel beter…….
Dick Verbeek
Het is me wel eens eerder overkomen dat ik moed haast niet kon opbrengen om aan een stukje te beginnen over een gespeelde wedstrijd, maar deze keer was het wel heel erg met me!
Het is dat ik Caroline had beloofd dat op me te nemen omdat zij het afgelopen weekend haar 80-jarig huwelijksfeest met Theo zou gaan vieren op de Veluwe. Dus toch maar met lood in de schoenen begonnen aan deze prozaïsche martelgang.
Dankzij mijn psychiater heb ik mij inmiddels eigen gemaakt om - in geval van in aantocht zijnde zware depressies - toch zoveel mogelijk te proberen analytisch te blijven denken. Dat laatste behoort niet tot mijn sterkste eigenschappen maar de drang tot overleven heeft mij toch zo weer ver gekregen.
Ik weet niet of het alleen aan mij ligt of dat het ook andere topspelers wel eens is overkomen dat je tegenstanders ontmoet waarbij je al vóór het inspelen al het idee hebt dat het een makkie wordt en je eenvoudig met 5-0 weer thuis komt.
Ik had dat in ieder geval wel toen Caroline en ik afgelopen donderdagavond de kantine van Rijnsoever binnen kwamen.
Mijn superioriteitsgevoel werd nog versterkt door het feit dat de thuiswedstrijd van enkele weken geleden werd gewonnen met 5-0. De eerlijkheid gebied mij wel te vermelden dat die wedstrijd werd gespeeld door onze invallers Jaap en Arnold Sr., aangezien wij beiden verhinderd waren.
Tijdens de kennismaking vertelden beide heren bij de koffie dat ze dit seizoen voor het eerst speelden, dus ik dacht aha!: nu gaat zeker het nekkie er helemaal af bij beiden, zodat wij onze tweede plaats op de ranglijst zouden kunnen handhaven. Zij stonden immers op de derde plaats.
Het inspelen tegen Willem bevestigde mijn idee dat ik makkelijk zou kunnen winnen omdat hij wat stuntelig alleen hoge ballen sloeg. En je voelt hem al aankomen: vanaf de eerste game alleen maar onhoudbare services met zóveel effect dat ik naar beide tafels links en rechts in totaal143 keer “let!” heb moeten roepen. Dus de eerste jaren hoef ik mijn gezicht daar ook niet meer te laten zien. Geen enkele rally gespeeld en na drie games was het ‘einde oefening’. Mijn boosheid had niet te maken met het feit dat ik had verloren, maar dat ik het niet kon geloven dat die Willem pas dit seizoen is gaan tafeltennissen!
Alhoewel Caroline mij nog aanwijzingen gaf wat te doen met zijn service, overkwam haar het zelfde en ook in drie games. Hoepel asjeblieft op met je: ‘Pas dit seizoen begonnen met tafeltennis’!!
De tweede tegenstander speelde iets prettiger, maar had die Aziatische gewoonte om de bal vier en een halve meter op te gooien en dan met de pennengreep zijn service te beginnen. Zo een bal is dan ruim anderhalve minuut onderweg alvorens die zijn batje raakt en dat is lastig timen voor een ADHD-er met weinig geduld zo als ik. Ook dit avontuur eindigde zowel voor Caroline als mij in een driesetter.
Het zal geen verrassing zijn dat het dubbel ook in drieën in het gelovige eerlijke vissersdorp is achtergebleven.
De reden dat ik niet heb gerept over het gedrag van mijn partner, die bij achterstand doorgaans nog al kan stampvoeten, vind zijn oorzaak in het feit dat de vloer bij Rijnsoever erg zacht en geluiddempend is. Ook dat het batje van Caroline ineens’ en ‘zomaar’ op de grond lag deed zij af met: Oh, die was uit mijn hand gevallen.
Haar constante kreten naar de tegenstanders als: ‘Dit is geen spel!’ en ‘dit is geen tafeltennis!’ valt wat mij betreft onder het hoofdstuk ‘jeugdig enthousiasme’.
Insiders weten echter wel beter…….
Dick Verbeek
Nu de strijd om het kampioenschap verloren is, rest TOV 3 niets anders dan de strijd om de Trofeo Barba Caesaria. Hierin zetten Peter en Chris afgelopen dinsdag een mooie stap door ATTC 3 (Eelco en Jan) met 4-1 aan de kant te schuiven. Alleen Chris liet het in de laatste partij liggen tegen Jan die technisch superieur was. Dinsdag nog naar Gouda waar de topscorer van deze competitie speelt met pas 1 verloren partij. Laten we dat maar als een laatste uitdaging beschouwen.
TOV 1 – Pingwins 1
Gisteren avond moest TOV 1 spelen tegen het eerste (Chinese?) DUO team van Pingwins.
Pingwins stond met maar 1 punt boven Twenty One Up eerste in de poule.
Jos opende de avond tegen Panco Chung. Lastige speler met een apart rubber, geen noppen of anti, maar een soort zacht dik materiaal waar hij nogal harde snelle ballen mee kan slaan. En dan heb ik het nog niet eens over zijn techniek gehad. Een uitdaging dus. Deze speler heeft in het verleden 1e klasse en Hoofdklasse gespeeld dus we wisten dat het aanpoten zou zijn.
Helaas verloor Jos tegen hem, hij wist nog wel 1 game te winnen.
Daarna de beurt aan Ingrid tegen Denny Leung. Denny is een goeie speler waar Ingrid in de uitwedstrijd in 3 games van verloor. Toch ging het gisterenavond niet slecht en verloor zij nipt in 5e van hem. Balen!! Het ging redelijk gelijk op.
De dubbel verliep best goed, Jos en Ingrid zijn geen sterk dubbel en hadden wat ‘loop’ en ‘service’ technieken aangepast wat veel beter verliep, aangezien we toch in ons voordeel moeten zijn met een linkshandige en rechtshandige. Helaas waren de Chinezen toch beter en verloren zij het dubbel. 3-0 achter dus. Winst zat er niet meer in.
Jos mocht het na de dubbel opnemen tegen Denny. Ook tegen hem wist hij maar 1 game te winnen, en iedereen weet dat dat niet genoeg is om een wedstrijd te winnen. 0-4 dus…
De laatste pot was Ingrid tegen Panco. Ingrid zag het voor de wedstrijd somber in. En werd nog somberder toen ze 2-0 in games achter stond. Maar toch kwam er een ommekeer en wist zij steeds beter met het aparte spel van Panco om te gaan. Panco speelt aanvallend en Ingrid pakte haar kans ook om aan te vallen en ze bleef goed bij tafel om de aanvalsballen te blokken, zo scherp mogelijk, ze liet Panco de hoeken van de zaal wel zien. Pittige wedstrijd om te spelen en mooi om te zien hoe Ingrid de laatste 3 games wist te winnen van hem. Het was allemaal maar netaan, maar dat was genoeg! Uiteindelijk toch nog 1 punt kunnen pakken! En alle punten zijn belangrijk want het is nog niet zeker of we er wel in blijven…
Volgende week vrijdag spelen we de uit wedstrijd tegen TOG 1 te Maassluis.
Gisteren avond moest TOV 1 spelen tegen het eerste (Chinese?) DUO team van Pingwins.
Pingwins stond met maar 1 punt boven Twenty One Up eerste in de poule.
Jos opende de avond tegen Panco Chung. Lastige speler met een apart rubber, geen noppen of anti, maar een soort zacht dik materiaal waar hij nogal harde snelle ballen mee kan slaan. En dan heb ik het nog niet eens over zijn techniek gehad. Een uitdaging dus. Deze speler heeft in het verleden 1e klasse en Hoofdklasse gespeeld dus we wisten dat het aanpoten zou zijn.
Helaas verloor Jos tegen hem, hij wist nog wel 1 game te winnen.
Daarna de beurt aan Ingrid tegen Denny Leung. Denny is een goeie speler waar Ingrid in de uitwedstrijd in 3 games van verloor. Toch ging het gisterenavond niet slecht en verloor zij nipt in 5e van hem. Balen!! Het ging redelijk gelijk op.
De dubbel verliep best goed, Jos en Ingrid zijn geen sterk dubbel en hadden wat ‘loop’ en ‘service’ technieken aangepast wat veel beter verliep, aangezien we toch in ons voordeel moeten zijn met een linkshandige en rechtshandige. Helaas waren de Chinezen toch beter en verloren zij het dubbel. 3-0 achter dus. Winst zat er niet meer in.
Jos mocht het na de dubbel opnemen tegen Denny. Ook tegen hem wist hij maar 1 game te winnen, en iedereen weet dat dat niet genoeg is om een wedstrijd te winnen. 0-4 dus…
De laatste pot was Ingrid tegen Panco. Ingrid zag het voor de wedstrijd somber in. En werd nog somberder toen ze 2-0 in games achter stond. Maar toch kwam er een ommekeer en wist zij steeds beter met het aparte spel van Panco om te gaan. Panco speelt aanvallend en Ingrid pakte haar kans ook om aan te vallen en ze bleef goed bij tafel om de aanvalsballen te blokken, zo scherp mogelijk, ze liet Panco de hoeken van de zaal wel zien. Pittige wedstrijd om te spelen en mooi om te zien hoe Ingrid de laatste 3 games wist te winnen van hem. Het was allemaal maar netaan, maar dat was genoeg! Uiteindelijk toch nog 1 punt kunnen pakken! En alle punten zijn belangrijk want het is nog niet zeker of we er wel in blijven…
Volgende week vrijdag spelen we de uit wedstrijd tegen TOG 1 te Maassluis.
Je bent Nederlander. Het gaat je goed en toch valt er veel te mopperen en ontevreden over te zijn. Laat ik beginnen met de zaal van Reflex Lisse, de stoffige gladde bende, met een ondergrond die de bejaarde tafels nog trager maakt. En aan één kant sta je tegenover een raam waar een balletstudio jaloers zou zijn op de weerspiegeling. En wat is dat ding dat al die rare capriolen maakt vroeg Peter nog. O de wedstrijdbal. Je zou zeggen het thuisvoordeel is aan Dennis en Erik Jan van het 5e, de gedoodverfde kampioen. Maar nee, 80% van de talloze sorryballen viel de kant op van TOV 3. Met enige moeite kwamen we toch weer op een 3-1 voorsprong net als in de thuiswedstrijd. Onze kansen waren opeens weer wat groter. Helaas kon Dennis in de laatste partij zijn geduld bewaren tegen Peter die met een bizar scoreverloop het onderspit dolf. De eerste twee games gingen verloren na een riante voorsprong. De tweede twee won hij ondanks een achterstand tot de acht. In de laatste wist Dennis zijn geduld te bewaren. Met zijn beruchte spinballen en smashes kwam Peter steeds op een voorsprong die hij net zo gemakkelijk weer verspeelde. 9-9 en Dennis mocht serveren. Twee missers en aan al onze illusies kwam een eind. Wel 2 keer van de kampioen gewonnen en zelf een 100% score. Lekker! Al is het niet genoeg.
Donderdag mocht team 5 aantreden tegen de koploper "de treffers"uit roelofarendsveen.Doordat Elly geholpen was aan haar teen en maaike verhinderd was, bestond team 5 dit keer uit Ary en invalster Caroline.
de eerste enkel ging tussen Ary en leo de haas( niet te verwarren met die man van "blik op de weg", zou ook geen goede presentator zijn, want we hadden moeite hem te verstaan en dat zou een hoop kijkers kosten)
Bij de thuiswedstrijd hadden Ary en leo al een zware vijfgamer uitgevochten en dat ging donderdag niet anders, helaas ging het punt naar Leo: 1-0.Daarna Caroline tegen frank, pakte wel de tweede game maar verloor helaas in vieren. Opvallend was wel dat als het balletje onder de tafel kwam, Caroline de bal heel snel pakte en hem weer in het spel bracht, schijnbaar geen mooie benen in de zaal ( zie verslag dick). De dubbel werd, ondanks dat Ary en Caroline voor het eerst samen dubbelde heel spannend maar ging in vijf games naar "de treffers".
De laatste enkel van Caroline ging tegen de "blik op de weg "man, werd helaas een driegamer voor leo: 4-0
Ary laatste enkel ging tegen frank, eerste twee games waren voor frank, derde en vierde voor Ary, helaas ging de beslissende met 13-11 naar Frank: 5-0
Al met al een wat geflateerde uitslag, met drie wedstrijden "vijfgamers" maar lekker gespeeld tegen gezellige tegenstander.
Duoteam 5 blijft een stevige middenmoter...
de eerste enkel ging tussen Ary en leo de haas( niet te verwarren met die man van "blik op de weg", zou ook geen goede presentator zijn, want we hadden moeite hem te verstaan en dat zou een hoop kijkers kosten)
Bij de thuiswedstrijd hadden Ary en leo al een zware vijfgamer uitgevochten en dat ging donderdag niet anders, helaas ging het punt naar Leo: 1-0.Daarna Caroline tegen frank, pakte wel de tweede game maar verloor helaas in vieren. Opvallend was wel dat als het balletje onder de tafel kwam, Caroline de bal heel snel pakte en hem weer in het spel bracht, schijnbaar geen mooie benen in de zaal ( zie verslag dick). De dubbel werd, ondanks dat Ary en Caroline voor het eerst samen dubbelde heel spannend maar ging in vijf games naar "de treffers".
De laatste enkel van Caroline ging tegen de "blik op de weg "man, werd helaas een driegamer voor leo: 4-0
Ary laatste enkel ging tegen frank, eerste twee games waren voor frank, derde en vierde voor Ary, helaas ging de beslissende met 13-11 naar Frank: 5-0
Al met al een wat geflateerde uitslag, met drie wedstrijden "vijfgamers" maar lekker gespeeld tegen gezellige tegenstander.
Duoteam 5 blijft een stevige middenmoter...
De haan van team 3 kraaide eindelijk weer eens victorie tegen de feminiene oppositie van VVV. Peter werd deze keer niet afgeleid door het zwakke geslacht en won met zakelijk spel. Chris moest zich wat meer inspannen, vooral tegen Nicole, maar bond ook Heleen aan zijn zegekar. Het dubbel liep goed. 5-0 dus. Vrijdag tegen de as kampioen, Reflex Lisse.
Nota Bene in Woubrugge….
Of op zijn Caroline’s: Mooie Benen in Woubrugge…
Want ja hoor, het was weer zover…!
We moesten tegen S’70 4, het team waar we in januari jl. thuis tegen speelden.
Net als toen deed ook deze keer ene John mee…
Even ter herinnering: Dat was de man waar Caroline in de thuiswedstrijd (ook) tegen heeft verloren, waarbij ik toen als oorzaak slechtst kon duiden dat zij danig onder de indruk was van zijn (mooie…?) benen.
Om deze constatering verder te onderbouwen kan ik nog melden dat - wanneer de bal ergens onder de tafel terecht kwam - zij minuten lang op haar knieën bleef ‘zoeken’ naar de bal, die zij uiteraard al lang in haar hand had verstopt. Op zich natuurlijk een meer dan genante vertoning, die slechts een enkele maal nog bij ‘bakvissen’ schijnt voor te komen. Zo zie je maar: de natuur kan soms grillige vormen aannemen, met name in het voorjaar.
Dat de vormloze grof behaarde stelten van deze man met uitstulpend knieën (die veel weg hadden van een verzameling mislukte poffertjes) bij mij helemaal niets losmaakten, stemde mij niet tot ongerustheid, aangezien ik de overtuiging heb dat Darwin dat zo heeft gewild. Gelukkig maar. Bovendien ben ik niet echt gek op poffertjes.
De reden waarom ik veel minder tijd nodig heb om een balletje onder de tafel te zoeken, ja dat zelfs vaak zo snel als mogelijk probeer te doen, mag duidelijk zijn. Zonder mijn eigen doelgroep te willen beledigen waag ik het toch om hier even op te merken dat daar doorgaans ook weinig aanleiding toe is.
In dit verband merkte mijn psychiater vorige week nog eventjes vilein op dat zo langzamerhand de tijd is aangebroken dat ik mijn doelstellingen in deze op mijn bijna 73 ste onderhand toch eens zal moeten aanpassen.
Deze opmerking heeft mij heel veel pijn gedaan.
Veel meer pijn overigens dan het verloop van de wedstrijd, die wij wel hebben verloren met 3-2. Ik verloor de single in vijven van de poffertjeskoning en Caroline in vieren. Het dubbel ging in vijven naar de tegenstander en de andere twee singles wonnen wij vrij eenvoudig. We staan desondanks nog steeds tweede!
Tenslotte houdt mij de gedachte al enige dagen bezig dat ik er nog niet uit ben of ik mijn wedstrijden voortaan wel in een korte broek blijf spelen, want je weet het maar nooit…..!
Dick Verbeek
Of op zijn Caroline’s: Mooie Benen in Woubrugge…
Want ja hoor, het was weer zover…!
We moesten tegen S’70 4, het team waar we in januari jl. thuis tegen speelden.
Net als toen deed ook deze keer ene John mee…
Even ter herinnering: Dat was de man waar Caroline in de thuiswedstrijd (ook) tegen heeft verloren, waarbij ik toen als oorzaak slechtst kon duiden dat zij danig onder de indruk was van zijn (mooie…?) benen.
Om deze constatering verder te onderbouwen kan ik nog melden dat - wanneer de bal ergens onder de tafel terecht kwam - zij minuten lang op haar knieën bleef ‘zoeken’ naar de bal, die zij uiteraard al lang in haar hand had verstopt. Op zich natuurlijk een meer dan genante vertoning, die slechts een enkele maal nog bij ‘bakvissen’ schijnt voor te komen. Zo zie je maar: de natuur kan soms grillige vormen aannemen, met name in het voorjaar.
Dat de vormloze grof behaarde stelten van deze man met uitstulpend knieën (die veel weg hadden van een verzameling mislukte poffertjes) bij mij helemaal niets losmaakten, stemde mij niet tot ongerustheid, aangezien ik de overtuiging heb dat Darwin dat zo heeft gewild. Gelukkig maar. Bovendien ben ik niet echt gek op poffertjes.
De reden waarom ik veel minder tijd nodig heb om een balletje onder de tafel te zoeken, ja dat zelfs vaak zo snel als mogelijk probeer te doen, mag duidelijk zijn. Zonder mijn eigen doelgroep te willen beledigen waag ik het toch om hier even op te merken dat daar doorgaans ook weinig aanleiding toe is.
In dit verband merkte mijn psychiater vorige week nog eventjes vilein op dat zo langzamerhand de tijd is aangebroken dat ik mijn doelstellingen in deze op mijn bijna 73 ste onderhand toch eens zal moeten aanpassen.
Deze opmerking heeft mij heel veel pijn gedaan.
Veel meer pijn overigens dan het verloop van de wedstrijd, die wij wel hebben verloren met 3-2. Ik verloor de single in vijven van de poffertjeskoning en Caroline in vieren. Het dubbel ging in vijven naar de tegenstander en de andere twee singles wonnen wij vrij eenvoudig. We staan desondanks nog steeds tweede!
Tenslotte houdt mij de gedachte al enige dagen bezig dat ik er nog niet uit ben of ik mijn wedstrijden voortaan wel in een korte broek blijf spelen, want je weet het maar nooit…..!
Dick Verbeek